Obrońca przyszłego świata.

Rozdział I.

Przeszłość.

    Było ciepło. Jak zawsze, Konoha pełna blasku i piękna rozpoczyna kolejny dzień. Zaczyna się niewinnie. Zwykłe pianie kogutów, szczeki psów z siedziby klanu Inuzuka, odgłosy treningu różnych ninja, piękny zapach kwiatów i oczywiście ziewanie wstających już mieszkańców. Mówiąc prosto, kolejny nudny dzień dla Hokage, Jouninów, Chuuninów i Genninów bowiem w Konosze ostatnio mało się dzieje. Jedynie niezadowoleni uczniowie Akademii, lecz tego dnia są bardzo podekscytowanie. W tymże dniu miały odbyć się testy na opaskę Gennina.
- Cześć... Tato. – powiedział pewien chłopiec do Hokage.
- Cześć synku... czego chcesz? – spytał Hokage.
- Przyjdziesz dziś...?
- ...Gdzie? –
- Jak to tato nie pamiętasz co dziś jest?! Przecież dzisiaj są testy na zdanie na Gennina!
- Ach tak... heheheh... Wiesz... Daikuse?
- Co mam wiedzieć...?
- Właśnie dziś jest rocznica mojego zdania na Gennina... heh...
Hokage był ubrany w piękny strój do tej właśnie posady. Kolor jego włosów był blond, trochę na jeżyka. Był strasznie podobny do swojego ojca, czwartego.
- Naruto-sama! – krzyknął jakiś ninja. Miał on opaskę na lewym oku oraz maskę na twarz.
- Kakashi-sensei! O co chodzi? Miło cię tutaj gościć...
- Nie mów do mnie Sensei, Naruto... teraz ty powinieneś być moim sensei... – powiedział po czym na chwilę zapatrzył się w podłogę. Po chwili powiedział:
- Chciałbym ci życzyć wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy zostania Genninem...
- Ach, no tak! Dzięki! Hehehehehe.... Powiedział Hokage po czym podrapał się po głowie.
- Tato, to przyjdziesz...?
- Emm... przepraszam... Daikuse... nie mam dziś czasu... no wiesz dziś w końcu jest...
- Mam tego dość! – Krzyknął Daikuse. Nigdy nie poświęcasz mi więcej niż 10 minut... ciągle siedzisz w tym biurze i ciągle jesteś zajęty! Nie wytrzymam już z tobą! Ot co! – Wykrzyczał ile miał sił i wybiegł z gabinetu Kage.
- Ehh... to ponad moje siły... on mnie nie nawidzi... – powiedział zasmucony Naruto.
- Pamiętam jak byłem w jego wieku... heh... Pamiętasz Kakashi?
- Jak mógłbym zapomnieć... wszystkie nasze przygody, walki...
- No... – Odparł Naruto.

Około południa, wszyscy uczniowie znaleźli się w salach. Daikuse z niecierpliwością czekał, aż pokaże na co go stać. Widział świetne Henge innych.
*Moje musi być najlepsze...* - Pomyślał.
- Daikuse Uzumaki. – Chłopiec usłyszał swoje imię po czym pobiegł do Chuunina.
Chuunin, lekko opalony z brązowymi włosami i małą blizną siedział i patrzył w papiery.
- Dobrze, chłopcze... pokaż nam perfekcyjne Henge! – Powiedział.
Daikuse zaczął kumulować chakrę w rękach. Skupił się bardzo dokładnie. Wszyscy myśleli, że zaraz zamiast niego, pojawi się jakaś wielka bestia. Chłopak dalej koncentrował się aż wreszcie...
- Henge no jutsu! – Wykrzyczał.
Pojawił się sam egzaminator.
- Dobrze Iruka-sensei?
Dzieci śmiały się, Iruka lekko zawstydzony powiedział:
- Przypominasz mi swojego ojca! – Krzyknął i sam zaczął się śmiać. – Bardzo dobrze... przejdźmy do następnej rzeczy. – Powiedział.
W tym samym czasie w gabinecie, Naruto myślał o swojej przeszłości.
*Mam nadzieję, że mu dobrze pójdzie...* - Rozmyślał. Nagle jego oczom ukazał się on jak był młody.
*Przecież... to ja... byłem słabeuszem... pamiętam moje wybryki...*
- Nic ci nie jest? Strachliwy kotku?
- Sakura... sprowadzę Sasuke spowrotem!
- Wygram!
- Sasuke... połamie Ci ręce i nogi i sprowadzę cię do Konohy!
- Fuuton: Rasenshuriken!
- Zróbmy to Gamatatsu! Suiton...!
- Zboczony pustelnik nie żyje!
- Heh zboczeńcu, nie pamiętasz jak szybko się regeneruje! – Wszystko do niego wracało.
*Heh... Było fajnie... marzyłem o zostaniu Hokage... i nim jestem... ale... nie mogę zostawić samego Daikuse... Nie może mieć takiego dzieciństwa jak ja... Przynajmniej jego lubią, heh... jeszcze nie wiadomo, czy odziedziczył cząstkę Kyuubiego po mnie...*
- Dobrze... Daikuse, spisałeś się na medal... w przeciwieństwie do ojca, ty jako dziecko masz talent... jestem dumny z tego, że to ja mogę ci wręczyć tę opaskę! Noś ją z dumą!
- Dziękuje, Iruka-sensei! Tata?! – krzyknął Daikuse widząc swojego tatę wśród tłumu klaskających. Podbiegł on do Ojca.
- W porządku synku... jest dobrze! – Powiedział Tatuś po czym przytulił go.
- Daikuse... masz w sobie to coś!
Zdziwiony Daikuse nie wiedział o co chodziło jego tacie, ale i tak był bardzo zadowolony, że w końcu ojciec pomyślał o nim.