Jacques Delor

To był dla mnie szok. Sam przydział do dywizji powietrzno-desantowej był dla mnie szokiem. Pamiętam szkolenie, a potem przydział.
Dlaczego akurat ja ? I dlaczego akurat tutaj ? Może dlatego że medyk na froncie jest dość rozchwytywany. Patrząc po moich towarzyszach, raczej żaden z nich nie jest medykiem.
Na przydziale, medycy dostawali specjalne opaski z czerwonym krzyżem. Żaden z towarzyszy broni nie miał takiej opaski.

Na plecach mam luźno zapięty plecak z bandażami, wodą dezynfekującą, szczypcami, spirytusem i innymi, mniej lub bardziej potrzbnymi rzeczami.
W pochwie, na prawym udzie trzymam zawsze mi wierny pistolet - Weblet No.1.
Używam go jednak tylko w sytuacjach krytycznych. I nigdy mnie w takowej nie zawiódł.

Po dłuższym "odetchnięciu" sprawdzam co trafiło mi w ręce z samolotu. Heh... Stary dobry Lee Enfield.
Celny strzał, i nie masz szans na przeżycie. Taa...

Lee Enfieldem walczyłem jeszcze gdy byłem na początku wojny w Legii Cudzoziemskiej. Dostaliśmy dostawę od Anglików.
Enfielda wykorzystywaliśmy do ćwiczeń. I w sumie te ćwiczenia trwały 3 lata od rozpoczęcia wojny.

Zostałem odesłany na szkolenie, właśnie do Anglii.
Tam "szkoliłem się" w szpitalu polowym. To było piekło. Krew, krew, krew, flaki, flaki, krew...
Gdybym nie miał doświadczeń, jakich przeżyłem w Akademi, pewnie zemdlałbym przy pierwszym pacjencie.
Anglicy przezywali mnie "francuzik",albo "blondas", bo takie właśnie miałem włosy przed wojną.
Jestem dość chudy, i wcale nie dlatego że cały czas jemy suchy prowiant N-203, czy Grochówkę (rzadziej).
Poprostu już tak mam od urodzenia, nie tyję, i tyle.
Nie jestem też specjalnie wysoki, ale teź nie za niski.


Potem jednak Anglia potrzebowała medyków "w polu", i dostałem przydział... Pech chciał że właśnie do
dywizji powietrzno-desantowej.

Zacząłem żałować, że narzekałem na szpital polowy.
I tak znalazłem się na wybuchającym froncie...

-Cieszę się że się znaleźliśmy... Jestem Jacques (wym. Żak). Przejdźmy szybko do rzeczy. Ustalmy dowódcę, i ruszajmy.

Jerzy Niemiec

Spojrzałem na swoją grupę z zachwytem. „Wyglądają na twardzieli” pomyślałem. „Mam nadzieję, że będziemy współpracować” dodałem. Od razu poczułem się troszkę lepiej. Ale po chwili przypomniały mi się wydarzenia z wybuchu wojny. I śmierć ojca! Jedynego członka rodziny… Matki przecież nie znałem.  Ech… lepiej nie będę się rozklejał… Co sobie tamci o mnie pomyślą… Nie wiedzą że jestem wrażliwy, nie zrozumieją mnie…

Ciekawe, co o mnie myślą jak na mnie patrzą. Silny, dobrze zbudowany, wysoki mężczyzna o krótkich, brązowych włosach i piwnych oczach. Wydaje się być twardzielem, ale czy nim jestem? Przekonamy się. Czasami też żałuję, że jestem taki wrażliwy. Rozklejam się bardzo łatwo… Żołnierz nie powinien być wrażliwy, tylko bezwzględny… Dobra nie myślmy o tym.

Co mamy w ekwipunku? Wspaniale – mój ulubiony karabin maszynowy Bren. Dobrze mi służył pod Monte Cassino…  Pamiętam, jak wspólnie z Patrickiem i Jamesem mieliśmy operować moździerzami. Co za szczęście, że wtedy mnie zastąpił ktoś inny… Niestety nie pamiętam kto, ale zawdzięczam mu życie, w końcu razem z tamtymi Anglikami został zastrzelony… Gdybym tam poszedł, zginąłbym… Przecież nawet nie jestem dobrym strzelcem. Niby ojciec mnie chwalił, że mam niezły cel i dobrze sobie radzę z bronią, ale nie oszukujmy się – jestem przecież tylko nauczycielem niemieckiego…

Ale nie czas na to. Co jeszcze mam? Weblet No. 1? Będzie na zapas… A to co? Materiały wybuchowe – w sam raz dla mnie. To już wszystko…
Ładuję broń. Ostrożność przede wszystkim… Ładunki chowam do plecaka, Webleta do pochwy, a Bren w ręce. Poprawiam hełm, jestem już gotów do walki. Zaczynam się niepewnie rozglądać… Bo co się teraz stanie?  Czy przeżyję? Jak blisko śmierci jestem? Bardzo często zadaję sobie te pytania. Ale jak patrzę na moją grupę, stwierdzam, że dobrze trafiłem.  Mamy duże szanse na przeżycie...

Witajcie. Cieszę się, że jesteśmy razem. Nazywam się Jerzy Niemiec, jestem z Polski. Co robimy?  Wypadałoby najpierw wybrać dowódcę, ale żeby to zrobić musimy się lepiej poznać. Szkoda tylko, że nie ma na to czasu…

Ostatnio edytowany przez Blah (2009-01-18 21:08:08)

James Wintaker

Złapał mocno za Lee-Enfield, jakby nie chciał się z nim rozstawać. Poklepał ręką po kieszeni, po chwili odetchnął wiedząc, że ma przy sobie niezawodnego weblet'a.
Ahhh...są moje maleństwa
Powiedział cicho sam, do siebie patrząc na 2 granaty odłamkowe i jeden trzonkowy. Po chwili w jego głowie zaczęły kłębić się wizje z przeszłości. Traumatycznym momentem był wybuch II wojny światowej. Każdy zawodowy żołnierz wiedział, że prędzej czy później będzie musiał stanąć do walki.Moja jednostka  została rozwiązana i przydzielona do różnych punktów, jednych mniej innych bardziej zaopatrzonych. Jakoś tak się zdarzyło, że trafiłem do bazy wojskowej nieopodal Pearl Harbor- Tysiące kilometrów od domu...ale cóż, żołnierz musi rozkazy wykonywać, jednak dlaczego ja? Tam przez prawie rok wszyscy żołnierze odbywali szkolenie. Ciężko trenowaliśmy, jednak nie myślałem, że przyjdzie mi kiedyś walczyć na froncie. No i ten pamiętny 7 grudnia...1941r...około godziny 7:52 zaczęły docierać do nas wiadomości o ataku. Nikt nie chciał wierzyć, a szczególnie ja- no bo kto miałby atakować? Jednak na dłuższe przygotowania, czy nawet zastanowienia nie było mowy. Kilka japońskich samolotów zaczeło ostrzliwywać naszą bazę. O Boże! To było istne piękło. Niedobitki, które przetrwały pierwszy atak, chwyciły za broń i zaczęły przemieszczać się w kierunku ciężkich karabinów- w drużynie tej byłem ja. Liczba naszej jednostki malała z minuty na minutę- a co z flotą? Czy tam było jeszcze gorzej? Z wielkim trudem zestrzeliliśmy jeden z samolotów, zanim ostrzelali nasze stanowisko. Nie wiedziałem co robić i po prostu ukryłem się, do czasu aż atak przeminie. Rząd zdruzgotany atakiem od razu przystąpił do przygotowań na front. Nie dali mi nawet zobaczyć się z żoną. Kazali się spakować i czekać. Na szczęście szybko odwołali swoje rozkazy i jednostka znowu zaczęła działać. Heh...później 2 lata spokoju dla mnie i mojej jednostki, a teraz znowu kazali mi wyjechać. To moja pierwsza misja na froncie...troche się boję...kiedy to się skończy wrócę do żony i założe ten ogródek, o którym zawsze marzyliśmy. Jestem wysoki i nieźle zbudowany. Myślę, że mógłbym nieść coś jeszcze.

Podszedł do reszty, wycierając twarz ręką.
-Vickers, czy nie jest za ciężki na tą misje?
Zadał pytanie retoryczne, po czym rozejrzał się wkoło.
Jestem James...James Wintaker
Dodał po chwili.

Otoczeni drzewami przedstawiliście się sobie. Póki co bezpieczni w cieniu drzew jesteście z dala od widoku wroga, jednak dłuższe oczekiwanie nie jest korzystne.
-Dobra, chciałem wam powiedzieć ze jestem pierwszy raz na froncie... -zaczął Jacques Delor – ale żeby nie tracić czasu, będę waszym dowódcą. Pójdziemy kilka metrów na północ, a tam zobaczymy, co robić dalej.
Vincent, Jerzy oraz James przytaknęli jednocześnie. Christofer chwycił swoją broń po czym ją odbezpieczył, przetarł szybkim ruchem lunetę i ruszył razem z resztą.
Dobra... Vincent i Christofer: rozejrzyjcie się czy nikogo nie widać. Nie strzelać. W razie czego reszta ma mieć bron w pogotowiu. Powiedział Jacques zatrzymując grupę po przejściu kilku – kilkunastu metrów. Vincent dopiero teraz wyjął z wewnętrznej kieszeni celownik optyczny i go zamontował. Obaj rozejrzeli się, jednak gospodarstwo przed nimi zdawało się zupełnie puste, o czym obaj powiadomili kapitana. Przed grupą jakieś 7 bądź 8 metrów rosło pojedyncze drzewo wysunięte od granicy lasu, a jakieś 30 metrów dalej stała jedno-piętrowa chata, a obok niej druga. Niewielki płotek wyznaczał niewielki teren wokoło gospodarstwa, jakieś 3, bądź 4 metry od budynków na zewnątrz.
- Może warto by było przeszukać to gospodarstwo- mówi James Wintaker ocierając pot z czoła.
-No świetnie - stwierdził Jerzy, niepewnie rozglądając się wokół: na horyzoncie rozpościerały się tereny nizinne.
- Powiem tak. Nie możemy wejść dopóki nie wiemy ilu ich tam jest, i czy w ogóle są... Schowajmy się tutaj, i obserwujmy gospodarstwo. Odparł Jacques Delor.
-Możemy tu siedzieć do końca wojny, jeżeli tam nikogo nie ma. Odpowiedział Wintaker. Wszyscy gorączkowo rozmawiali o tym, co powinni zrobić. Parę osób chciało podejść bliżej i schować się za drzewem – inni woleli zostać tutaj i obmyślić inny plan. Gospodarstwo wydawało się ciche, żadne szmery, szumy czy inne dźwięki nie wydobywały się z niego. W końcu szybka decyzja dowódcy: Vincent, Christofer i Jonathan idą pod drzewo, reszta czeka i w ewentualności osłania. Trzej żołnierze przeczołgali się powoli, obserwując jednocześnie gospodarstwo. Wszyscy trzej dotarli: Vincent przykucnął pod drzewem, Christofer tuż za nim, a Jonathan padł na ziemię osłonięty pobliskim krzakiem i czekał na rozkazy.

Mapka przedstawiająca sytuację.

Nagle Jonathan najwyraźniej coś zauważył, jednak gałęzie krzewu zasłaniały mu cały widok – przykucnął powoli żeby baczniej się temu przyjrzeć, jednak nagle rozległ się świst pocisków i cała seria pocisków wystrzeliła w jego stronę. Parę kul przebiło jego ciało, padł martwy – z gospodarstwa padł jakiś krzyk niemiecki. Nagle znowu rozległ się dźwięk pocisków, które kierowały w drzewo osłaniające już jedynie Vincent i Christofera, byli pod ogniem zaporowym. Na szczęście Niemcy nie zauważyli trzech, przyczajonych przy granicy lasu ludzi, dzięki czemu macie przewagę.

→Jonathan nie żyje.
→Vincent i Christofer pod ogniem zaporowym.
→Jerzy, James i Jacques niezauważeni przy granicy lasu.
→Okna, z których strzelają zaznaczone na mapce.

-Jasna Cholera!!! Wrzasną patrząc na zmasakrowane ciało kompana. -Ej stary!! JOHN!! JOHN!!!... kurwa! krzyczał nadal zdesperowany żołnierz. Nagle jego twarz nabrała bardzo poważnego, i za razem spokojnego wyrazu. Przetarł w celowniku "szybki", i przyłożył do tylnej oko, a broń oparł na ramieniu. Nagle, zza pnia wychyliła się sama lufa Lee - Enfield'a. Wyjrzał przez celownik, widział Niemca przeładowującego broń. Przecięcie dwóch prostopadłych linii które widział wskazywało jednoznaczniena głowę nieprzyjaciela, gdzieś ośrodek czoła. Przytrzymał jeszcze chwile to w takiej pozycji... ale nie długo... pociągną za spust. Nie widząc jeszcze efektu działania powiedział cicho -Słodkich snów. Po czym przeładował broń i z powrotem się schował. Jerzy... aghr, nie potrzebnie rozpoczynałeś ostrzał! Odpowiedzieć ogniem, znają Waszą pozycję!!

Ostatnio edytowany przez BlizzardPL (2009-01-24 15:14:16)

Jacques Delor
Cholera ! John ! Nie potrzebnie się odsłonił...
Strzał w głowę, nie ma co ratować, pewnie już nie żyje...
Nie mogę wydawac rozkazów Vincentowi i Chrisowi na odległość...
Jak uspokoi się sytuacja, trzeba będzie wziąść CKM-a Johna, i obsadzić go na tyłach...

-James ! Każ snajperom się wycofać, ja i Jerzy będziemy ich osłaniać !

Nacelowuję Lee Enfieldem w Okna i strzelam z za drzew, celując prosto w głowę, lub tors. (wycelowuję kilka sekund, tak by trafić idealnie)

Ostatnio edytowany przez Szafran (2009-01-24 14:50:09)

Śmierć towarzysza wywarła niemałe wrażenie na kompanach, szybko rozległy się krzyki, przekleństwa, nerwy puściły, a po głowach chodziły myśli, że każdy mógł skończyć tak jak on.
Jerzy szybkim krokiem wycofał się i ruszył wzdłóż lasku, próbując znaleźć odpowiednią pozycję do ostrzału wroga. Poczołgał się powoli w stronę domków, jednak parenaście metrów od nich zatrzymał się, gdyż podejście bliżej mogłoby się skończyć źle dla niego. W tym czasie Vincent próbował strzelać zza drzewa, jednak kula trafiła go w rękę, a ten instynktownie schował się zza drzewo. Jerzy szybko przeładował. Jacques i James nieprzerywali ognia i ciągle pruli w okna gospodarstwa, z którego także szedł niemały ogień - prawdopodobnie strzelali z jakiegoś CKM'u. Christofer początkowo miał zamiar rzucić granatem, gdy tamci będą przeładowywać - jednak i to, że ogień szedł z dwóch okien naprzemiennie oraz to, że Vintcent oberwał, szybko zniechęciły go do tego działania.
Wszystko działo się bardzo szybko, już po paru sekundach rozległ się jakiś niemiecki krzyk z domku - jeden z przeciwników wycofał się z ostrzału i zniknął z okna, drugi jeszcze chwilę nieustannie kontynuował strzelając już na oślep w stronę lasu - najwyraźniej już wiedzieli o waszej obecności - po czym także odszedł zza okna i zamknął okiennice z wewnątrz.